ประวัติการพัฒนาศูนย์จัดการการฟื้นตัว

ยุคบุกเบิก

         ในปี พ.ศ. 2549 คณะพยาบาลศาสตร์ มหาวิทยาลัยมหิดล มีนโยบายให้แต่ละภาควิชาฯ กำหนดแนวทางการสร้างศูนย์ความเป็นเลิศทางวิชาการตามลักษณะงานที่แต่ละภาควิชาฯ รับผิดชอบ ทั้งด้านการเรียนการสอน การวิจัย และการบริการวิชาการ เพื่อพัฒนาศักยภาพทางวิชาการอย่างเข้มแข็งและมีทิศทางที่ชัดเจน ดังนั้น รศ.กันยา ออประเสริฐ หัวหน้าภาควิชาการพยาบาลศัลยศาสตร์ ในขณะนั้นจัดประชุมคณาอาจารย์ภาควิชาฯ เพื่อระดมความคิดเห็นและกำหนดเป้าหมายการพยาบาลผู้ป่วยทางศัลยกรรม สรุปความคิดเห็นได้ว่า "การที่ผู้ป่วยหายกลับบ้านได้เร็วที่สุด เป็นความสำคัญที่ต้องการให้เกิดขึ้นในผู้ป่วยภายหลังการผ่าตัดมากที่สุด" จึงกำหนดเป็นเป้าหมายของการพยาบาลผู้ป่วยทางศัลยกรรม คือ "การฟื้นตัว (Recovery)" ในทุกระบบ ทุกระยะ ทั้งฉุกเฉิน วิกฤติ และเรื้อรัง ตลอดจนเป็นที่มาของชื่อ "ศูนย์จัดการการฟื้นตัว (Center of Recovery Management)" โดยคณะกรรมการพัฒนาศูนย์ฯ ชุดแรก แต่งตั้งเมื่อ วันที่ 17 พฤศจิกายน 2549

         คณาอาจารย์ที่เข้าร่วมกิจกรรมของศูนย์ฯ ระยะแรกเป็นไปตามความสนใจ โดยร่วมกันทบทวนวรรณกรรมที่เกี่ยวกับแนวคิดการฟื้นตัว พบว่าเอกสารงานวิจัยทางการพยาบาลที่เกี่ยวข้องจำนวนจำกัด ส่วนใหญ่เป็นงานวิจัยทางการแพทย์ จึงเริ่มการศึกษาแนวคิดการฟื้นตัวแบบเชิงคุณภาพ จากการรับรู้ของผู้ป่วยศัลยกรรมในระบบต่าง ๆ จำนวน 10 ราย ด้วยการสัมภาษณ์รายบุคคลแบบไม่เป็นทางการด้วยคำถามปลายเปิด และนำมาแลกเปลี่ยนและร่วมวางแผนในการศึกษาในที่ประชุมอย่งต่อเนื่อง ต่อมา ในปี พ.ศ. 2551 คณะพยาบาลศาสตร์ ได้กำหนดยุทธศาสตร์การสร้างศูนย์ความเป็นเลิศทางการวิชาการ ด้านการสร้างเสริมสุขภาพ ดังนั้นภาควิชาฯ จึงพัฒนางานของศูนย์จัดการการฟื้นตัว โดย ผศ.ดร.ทิพา ต่อสกุลแก้ว หัวหน้าภาควิชาฯ และแต่งตั้งคณะทำงานของภาควิชาฯ ขึ้นเมื่อวันที่ 22 กุมภาพันธ์ 2551

คณะทำงานได้จัดทำโครงการการพัฒนาศูนย์จัดการการฟื้นตัว ดังนี้

ระยะที่ 1 จัดตั้งศูนย์ฯ (มีนาคม - กันยายน 2551 รวม 7 เดือน)

ระยะที่ 2 ศึกษาความเชี่ยวชาญจากงานของคณาจารย์ (ตุลาคม 2551-กันยายน 2552 รวม 1 ปี)

ระยะที่ 3 พัฒนางาน Recovery Management (RM) ของคณาจารย์ (ตุลาคม 2552 - กันยายน 2554 รวม 2 ปี)